3ly goes 6

De dag begon zwaar bewolkt. Vannacht vanuit mijn bed zelfs door de openslaande deuren een paar keer op de foto gezet. Donder en bliksem, maar geen regen... Door het bewolkte weer wat langer in m'n bed blijven liggen en daar begon het wegdromen en de gedachtes over de dingen des levens al...

Enige tijd geleden had ik via Twitter/AD6 vriendje Thomas Zijlma gehoord over zijn vriend Niek. Ik ben zijn blog gaan lezen en was erg onder de indruk van zijn overlevingsdrang. Niek heeft door 'n motorongeluk een dwarslaesie opgelopen. Tijdens je eenzame uurtjes op de fiets bij een beklimming of tijdens het schuren van luiken dwalen je gedachten dan af. Zo ook naar Twitter/AD6 vriendje Dave, die het de afgelopen week wat moeilijk had met zichzelf. En aan een andere Twitter/AD6 kanjer Basje, die nog steeds vecht voor zijn leven en misschien wel al op de plek van Dave zou willen staan... Mams en Theo die deze week al weer 2x in het ziekenhuis zijn geweest voor 'n shot chemo voor Theo. Iets waar we een half jaar geleden nog heel eng tegenaan keken. In onze gedachten een soort space shuttle zagen met allemaal draden en buizen rondom Theo. En nu gebeurd zoiets alsof ze even langs de bakker gaan... En voor AD6 vriendje Erik Kramer die ook weer in een traject met chemo en straks stamceltransplantatie zit, en me maar positieve mailtjes blijft sturen.

Rare dingen allemaal. Soms denk ik wel eens dat er bij mensen een stofje vrijkomt in je lijf waardoor je die ongelooflijke drang tot overleven krijgt. Die onuitputtelijke positieve stralen, die je doen geloven dat het gaat lukken. Dat ze jou er niet onder zullen krijgen. Of het nu kanker is, een dwarslaesie, of een andere dip in je leven cq relatie. En als je daar dan weer aan gewend bent, of het gaat gewoon beter, dan komt dat rare menselijke trekje weer naar boven, dat je altijd beter, mooier, hoger, leuker wil. Wat is dat toch?
En waarom kan ik er niet zo goed tegen als mensen zoals Dave negatief zijn. Heeft hij daar geen recht op? Al 3x is de kanker bij hem teruggekomen. Nu gaat het goed met hem. Zelfs 6x de Alpe d'Huez opgefietst. Mag hij dan af en toe bang zijn, negatief zijn, fff lekker met z'n ziel onder z'n arm lopen. Natuurlijk mag dat, hij heeft recht op z'n angsten, maar waarom vind ik het moeilijk te begrijpen? Dat zegt meer iets over mij dan over hem. Gelukkig heeft hij z'n dippie weer gehad en zie ik nu weer vrolijke berichten op de Twitter en heeft hij zelfs een fantastisch afsluitend blog geschreven over de AD6. Soms wordt dat wel eens vergeten door omstanders. Dat als je "genezen" bent het niet vanzelfsprekend is dat je leven dan weer gewoon doorgaat. Ook dáár moet je dan weer mee om leren gaan.

Maar nogmaals het blijft een raar fenomeen dat wij mensen na verloop van tijd wennen aan het goed hebben, luxe, geluk etc. Dat we erop gewezen moeten worden hoe goed we het hebben. Je kan je natuurlijk ook niet 24u per dag bewust zijn van je geluk. Dan zouden we haast voortdurend in de roze wolken van een LSD trip moeten zitten. Maar toch, soms heb ik wel eens zoiets van... kom mensen gooi dat negatieve kaboutertje van je schouder, denk aan wat je wel hebt, wat je wel kan. Maak wat van je leven, van je relatie. (ik heb makkelijk praten, ik ben kampioen in verbroken relaties, hahah )
En dat las ik vanmorgen weer op het blog van Niek en ik moest daarbij denken aan de woorden van Youp van 't Hek. Leef elke dag alsof het je laatste is !!



Zo...., morgen weer 'n ouderwets chaotisch, rommelig, vrolijk blog van 3Ly, vandaag moest ik dit even kwijt :-)

A demain.