3ly goes 6

Vandaag is het 1 jaar geleden dat ik met dit blog begonnen ben. Als reden de start van mijn voornemen om aan de AD6 2010 mee te gaan doen. Inmiddels zijn we dus 1 jaar verder, héb ik meegedaan en veel heel veel meegemaakt. De eerste jaargang van dit blog is inmiddels in kleine kring in boekvorm verschenen. Benieuwd wat er met jaargang 2 gaat gebeuren.....
In elk geval dus weer 'n deelname aan de AD6 2011 met een nieuw team, spannend allemaal en binnenkort meer hierover.

Net de auto ingepakt, koffertjes staan er weer in, fietsen zitten er weer op, vannacht begin ik samen met m'n vriendinnetje Monique aan de terugreis. Vandaag een relaxte dag gehad met het bezoek aan 'n markt in Lodève, en zonnen tot de laatste straal achter het huis verdwenen was. Vanmorgen vroeg hadden we nog even het nobele plan om 'n laatste beklimming én afdaling naar het marktje te maken. Maar er stond sinds vannacht zoveel en harde wind dat ik bang was dat ik met m'n hoge velgen zo het ravijn ingeblazen zou worden. Vannacht voelde ik zelfs de spetters van het zwembadwater mijn slaapkamer inwaaien. Ik dacht wat ze in NL kunnen met dat wateroverlast gedoe, dat kan ik beter :-)



Gisteren zijn de dametjes overigens nog wel aktief geweest. Om 8 uur stonden we onwennig naast ons bed, beetje dromerig te kijken wat we ook al weer gingen doen op zo'n vroeg tijdstip. Oja... we gingen fietsen, voordat het bloedheet zou worden. Met de auto naar het meer van Salagou waar we van de week al geweest waren. Nu om er omheen te fietsen.



Een echte aanrader, allen Kubus vond het minder, want er was toch zeker een km of 4 onverhard bij. Hij heeft z'n vuurdoop als MTB fiets nu ook gehad. Het hele ritje was 'n kleine 40 km. We begonnen met 23 graden maar al gauw liepen de temperaturen weer op tot 43. Blij dus dat we maar zo'n kort ritje hadden gedaan. Veel ohhsss en ahhhs kunnen produceren bij het prachtige uitzicht en toen snel weer naar het zwembad.

overal langs de weg werden namen met kiezels op de hellingen "geschreven"

prachtige flora en fauna onderweg

's Avonds mams  en Theo getrakteerd voor hun gastvrijheid op 'n heus diner in Chateau de Lunas met fantastisch mooie opgemaakt borden, en het smaakte ook nog lekker.

de voorgerechtjes

En nu zit het er dus op. Zo nog even een paar uurtjes slapen en straks naar ons kikkerlandje terug. Ik heb aan iedereen beloofd om de zon mee te brengen dus die ga ik zo nog even inpakken.
Vriendjes en vriendinnetjes, 3ly is coming home, maak je borst maar nat!!

Als je 's morgens wakker wordt en dit is je uitzicht, dan kan de dag toch alleen maar goed beginnen....

vanuit m'n slaapkamer....

En als je op dit plekje dan gaat ontbijten, wat kan er dan nog mis gaan ?

ons ontbijt plekje.....

Het is zo heerlijk om uit je bed te rollen, voor de omstanders dan nog wel net 'n string aan te schieten, en in je bijna blootje gewoon rond te kunnen huppelen, nog weer even 2 luiken in de grondverf zetten, tussendoor wat eten, om af te koelen af en toe even in de pool plonsen, echt zo'n heerlijk vrij gevoel.

uitzicht vanuit de keuken.

Mam en Theo moesten weg vanmiddag en Monique was naar de bakker gelopen en al bijna aan het asfalt vast blijven plakken. We kwamen al gauw tot de conclusie dat fietsen geen goed plan was vandaag. Morgen dan maar eens heel vroeg opstaan om onze laatste beklimmingen te doen. Zaterdag maken we er een dagje markt en uitgebreid lunchen van bij het Chateau in Lunas. En zaterdagnacht komen we al weer richting NL en ik heb aan al m'n vriendjes en vriendinnen beloofd dat ik de zon mee zal brengen. Echt niet voor te stellen hoe ze in NL per kano naar het werk kunnen met al die regen....

Al bijna 40 jaar friends*for*ever.

En dan DE grote dag. Ik heb 't meest lol gehad om alle emails en smsjes van iedereen wat er nu toch aan de hand kon zijn. hahahaa. Jarig zijn, dat hadden we al gehad, de 4 Big's die ik wilde doen, waren al beklommen, wat kon het dan zijn ? Had 3Ly een mooie Franse man gevonden en was plotsklaps in het huwelijksbootje gestapt??  Nou bijna..... Wat wil nu het geval........., mijn moeder heeft haar trouwjurk hier op een etalage pop uitgestald op de slaapkamer staan. Al jaren wil ik die wel eens passen. Nou en dat heb ik vanavond gedaan! Hij stond mooi, het voelde goed, nu nog 'n man zoeken, hahaha. We gooien nog even in de groep of de foto's vrijgegeven mogen worden, want m'n moeder is bang dat er straks bussen vol met kerels op de stoep zullen staan, hahahhaa.

Vanavond op tijd naar bed om morgen vroeg uit de veren te gaan en Kubus nog 'n keer van stal te halen.

A demain!

klikken voor vergroting voor duidelijke weergave...

Paar luiken in de grondverf, laatste hoofdstukken in Lance de Oorlog lezen, beetje dobberen op het luchtbed. Ja dat was 't wel zo'n beetje. En je wordt er leuk streeploos bruin van :-)

Morgen maar weer fietsbroekbenen en 't shirt streepjes kweken....

Bon nuit et à demain

ps; oja....... en morgen DE grote dag.............

Vanmorgen is Ton weer vertrokken met z'n camper richting de Mont Ventoux en stond er een fietstocht(je) met Monique op het programma naar Le lac de Salagou.

Afscheid van Tonnie.

Een suffig ritje waar Ton zich waarschijnlijk niet eens voor omgekleed had, hahha. Maar voor de dames lang genoeg. Bovendien deden mijn edele delen nog steeds pijn van de afgelopen week en vond ik 't wel best zo.
Een kleine 20km naar het meer. De bedoeling was om eromheen te fietsen, nog eens zo'n 35km en dan weer terug. Maar de dames zagen het meer, sloegen rechtsaf, flapperde een handdoekje neer, verruilde de fietsbroek voor 'n bikinibroekje, zodat nog meer van het lichaam bruin kon worden en gingen horizontaal. Er stond een lekker briesje aan het meer, dus daar hielden we het wel een paar uurtjes vol.




Op de heenweg was ons al opgevallen dat we verdacht veel afdalingen hadden, dus dat werd klimmen op de terugweg. En als toetje was er ook 'n nóg hardere wind op komen zetten, dus eigenlijk moesten we 'n dubbele berg op.  Moe maar voldaan kwamen we terug in Bousquet waar weer 'n heerlijke duik in het zwembad volgde.

Na een heerlijke dag, met rode, door de wind/zon gloeiende wangetjes zitten we nu weer van de avond te genieten bij volle maan op het terras. Wat kan het leven toch mooi zijn :-)

Goed toeven op ons terrasje :-)

A demain. 

Na alle inspanningen van gisteren vandaag een rustige dag. Ton had vandaag z'n wisseldag, van de ene camping naar de andere bij de Mont Ventoux om z'n superbenen te testen. Maar op de route ligt ons huis dus kwam hij nog even langs. Uiteindelijk blijft hij 'n nachtje hier op de parkeerplaats staan en gaat morgen richting de kale berg, wel zo gezellig. Maar wie in huize van Ros-Driel komt logeren wordt besmet met het niet-stil-kunnen-zitten-virus en wordt dus aan het werk gezet.....
Eerst 'n bandje plakken van de fiets van m'n vriendinnetje Monique, helaas geen foto van gemaakt....

toen mocht Ton aan de schoonmaak van mijn Cube...

Ton aan het schuren

de dames lagen ondertussen lekker in het zwembad :-)

 

nou ok..., voor de foto wil ik ook wel 2min schuren...

en de dag beëindigen met 'n heerlijke relax massage

En de hardwerkende Ton mocht nog even bijkleuren van z'n fietstenue :-)

Nou dat was zo ongeveer de dag van vandaag. Eens zien wat het morgen gaat brengen.

A demain

Vanmorgen om half 7 ging de wekker af in huize Cabaret. Ik had gisteren besloten om bij Ton te logeren op de camping om te voorkomen dat ik vanmorgen in alle vroegte 75km door slingerende franse dorpjes moest rijden. Ook voor het eerst in m'n leven dat ik ongeveer 10min nadat ik m'n ogen open had een bord havermout naar binnen heb zitten werken. De pannenkoek kreeg ik echt niet weg op dit tijdstip, sorry Ton.

Aan de start van de Jalabert Cyclo

Om klokslag 8 uur stonden we in het centrum van Mazamet na een infiets tochtje van 15km. Onwijs snelle mannen, bruine lijven en gespierde billen. En uiteraard ook mooie fietsen :-). Het eerste wat door me heenging was dat Ton er een pittige dobber aan zou krijgen aan deze raspaardjes!

Op ongeveer 18km liep m'n ketting eraf en die zat meteen shocking klem tussen frame en voor derailleur. Ik kreeg het niet voor elkaar om 'm los te wrikken en begon m'n glimlach in de strijd te gooien. Meteen ontdekt dat ik daar in Frankrijk nog wat voor moet oefenen want er stopte geen hond.... Ahh daar kwam de bezemwagen, die meneer ging me vast wel helpen. Er kwam een kolos van zo'n 150kg uit het busje en alles wat ik kon verstaan met m'n redelijke niveau Frans was dat hij geen mecanicien was. Voor de rest leek het wel of hij Hebreeuws sprak, waarschijnlijk een lokaal dialect waar ik geen chocolade van kon maken. Binnen no time stond hij aan m'n ketting te rukken alsof z'n leven er vanaf hing. Ik zag in gedachten zo m'n Kubus in 2en breken... Gelukkig lukte het hem ook niet en hij sprak wat voorbij fietsende mannen aan. Uiteindelijk hingen er 6 man over Kubus en kregen ze het voor elkaar.  Daarna is het me nog 2x overkomen dus een onderzoekje van de Kubus dokter in NL kan straks geen kwaad.

Op weg naar heerlijke sinaasappelpartjes a la Mama

Tot de 90 km ging het behalve de ketting incidenten best lekker, zelfs goed. Het eerste gedeelte was veel onder de bomen door de bergen en dat was lekker met deze hitte. Onderweg nog wat Fransmannen met tollende ogen met m'n afdaalkunsten kennis laten maken, wat onderaan de berg spontaan op leuke complimenten als Wonderwoman en Superwoman resulteerde :-)

Onderweg werd ik prima verzorgd door m'n eigen verzorgingsteam Theo en mams. Diverse keren kreeg ik heerlijke koude sinaasappel partjes, koud water en Red Bull aangereikt. En het was bovendien ook leuk om even bekenden te zien, want dat Frans praten onderweg valt niet mee. Ton was al in geen velden of wegen te bekennen. Voor hem wat het vandaag een wedstrijd ik reed gewoon recreatief mee. Hetgeen ook op te maken is aan onze eindtijden. Hij 4.11 uur, ik 6,5 uur inclusief 30minuten depannage. Ton is 55e overall geworden van de ruim 500 man die meededen en 13e in zijn categorie. Ik ben trots op hem, dat had ik vanmorgen niet durven dromen toen ik al die snelle jongens zag! Ik heb niet meer gekeken wat mijn eindstand was, ik weet alleen dat het publiek al naar huis was en de dranghekken al op de aanhangwagen stonden, hahahaa.

Na deze prachtige dag op 'n terrasje in Mazamet beland met mams, Theo, Ton en vriendinnetje Monique die helemaal vanuit Bousquet naar Mazamet was komen fietsen (90km).

Nog wat waterstanden : hoogste temperatuur vandaag 43 graden, totaal 114,6 km, plus nog 15 km van de camping naar Mazamet, 3947 kcal, hoogste snelheid 63,1 km/pu, max 13% stijginspercentage 2215 hoogte meters. Best 'n pittig dagje dus. De muis van m'n handen en m'n pinken zijn nog steeds "doof" en ik kan nog wel 'n onderdeel opnoemen....

Laatste meters op de Pic de Nore

Al met al is het me meegevallen, de hitte was heftig, het asfalt was aan het smelten en plakte aan m'n Kubus bandjes, de verzorging van de organisatie en m'n eigen team was top, maar die laatste beklimming van 17 km naar de Pic de Nore was moordend. Toen had ik er gewoon geen zin meer in. Gelukkig kwam klimgeit Ton afdalen om me mentaal te ondersteunen. Ontdekt dat de laatste loodjes bij mij mentaal altijd erg tegenwerken, misschien eens een aandachtspuntje van maken :-)

Morgen een totale rustdag om alle onderdelen bij te laten komen en de fietsbroek/shirt aftekeningen streeploos bij te laten kleuren.

A demain ou après-demain

De dag begon zwaar bewolkt. Vannacht vanuit mijn bed zelfs door de openslaande deuren een paar keer op de foto gezet. Donder en bliksem, maar geen regen... Door het bewolkte weer wat langer in m'n bed blijven liggen en daar begon het wegdromen en de gedachtes over de dingen des levens al...

Enige tijd geleden had ik via Twitter/AD6 vriendje Thomas Zijlma gehoord over zijn vriend Niek. Ik ben zijn blog gaan lezen en was erg onder de indruk van zijn overlevingsdrang. Niek heeft door 'n motorongeluk een dwarslaesie opgelopen. Tijdens je eenzame uurtjes op de fiets bij een beklimming of tijdens het schuren van luiken dwalen je gedachten dan af. Zo ook naar Twitter/AD6 vriendje Dave, die het de afgelopen week wat moeilijk had met zichzelf. En aan een andere Twitter/AD6 kanjer Basje, die nog steeds vecht voor zijn leven en misschien wel al op de plek van Dave zou willen staan... Mams en Theo die deze week al weer 2x in het ziekenhuis zijn geweest voor 'n shot chemo voor Theo. Iets waar we een half jaar geleden nog heel eng tegenaan keken. In onze gedachten een soort space shuttle zagen met allemaal draden en buizen rondom Theo. En nu gebeurd zoiets alsof ze even langs de bakker gaan... En voor AD6 vriendje Erik Kramer die ook weer in een traject met chemo en straks stamceltransplantatie zit, en me maar positieve mailtjes blijft sturen.

Rare dingen allemaal. Soms denk ik wel eens dat er bij mensen een stofje vrijkomt in je lijf waardoor je die ongelooflijke drang tot overleven krijgt. Die onuitputtelijke positieve stralen, die je doen geloven dat het gaat lukken. Dat ze jou er niet onder zullen krijgen. Of het nu kanker is, een dwarslaesie, of een andere dip in je leven cq relatie. En als je daar dan weer aan gewend bent, of het gaat gewoon beter, dan komt dat rare menselijke trekje weer naar boven, dat je altijd beter, mooier, hoger, leuker wil. Wat is dat toch?
En waarom kan ik er niet zo goed tegen als mensen zoals Dave negatief zijn. Heeft hij daar geen recht op? Al 3x is de kanker bij hem teruggekomen. Nu gaat het goed met hem. Zelfs 6x de Alpe d'Huez opgefietst. Mag hij dan af en toe bang zijn, negatief zijn, fff lekker met z'n ziel onder z'n arm lopen. Natuurlijk mag dat, hij heeft recht op z'n angsten, maar waarom vind ik het moeilijk te begrijpen? Dat zegt meer iets over mij dan over hem. Gelukkig heeft hij z'n dippie weer gehad en zie ik nu weer vrolijke berichten op de Twitter en heeft hij zelfs een fantastisch afsluitend blog geschreven over de AD6. Soms wordt dat wel eens vergeten door omstanders. Dat als je "genezen" bent het niet vanzelfsprekend is dat je leven dan weer gewoon doorgaat. Ook dáár moet je dan weer mee om leren gaan.

Maar nogmaals het blijft een raar fenomeen dat wij mensen na verloop van tijd wennen aan het goed hebben, luxe, geluk etc. Dat we erop gewezen moeten worden hoe goed we het hebben. Je kan je natuurlijk ook niet 24u per dag bewust zijn van je geluk. Dan zouden we haast voortdurend in de roze wolken van een LSD trip moeten zitten. Maar toch, soms heb ik wel eens zoiets van... kom mensen gooi dat negatieve kaboutertje van je schouder, denk aan wat je wel hebt, wat je wel kan. Maak wat van je leven, van je relatie. (ik heb makkelijk praten, ik ben kampioen in verbroken relaties, hahah )
En dat las ik vanmorgen weer op het blog van Niek en ik moest daarbij denken aan de woorden van Youp van 't Hek. Leef elke dag alsof het je laatste is !!



Zo...., morgen weer 'n ouderwets chaotisch, rommelig, vrolijk blog van 3Ly, vandaag moest ik dit even kwijt :-)

A demain.

Pic de Tantajo

Vandaag stond de laatste BIG op het programma, die BIG die we van de week niet konden vinden. Tante Jo, of wel Pic de Tantajo. Als ik had geweten dat het zo'n venijnig kreng was, had ik me misschien nog wel bedacht.... Ok, het was niet ver naar Bedarieux en weer terug. Een ritje van 35 km of zoiets. Normaal gesproken trek je daar je kleren niet eens voor aan. Maar na de uitputtingsslag van gisteren was dit 'n lekker afsluitertje, .......... dacht ik....
De laatste 1,5 km zag ik alleen maar 13 en 14% door m'n schermpje schieten. Ja zelfs in 'n binnenbocht 23%.  Het wegdek was zwaar ruk. Losse kiezels, gaten. Tientallen keren dacht ik, ik stap af, dit is geen doen, het is te warm ( 36gr), te steil, dit is niet leuk, waarom doe ik dit. Maar het idee dat ik wandelend naar boven moest beviel me ook niet, dus toch maar doortrappen. M'n hart bonkte bijna uit m'n borstkas maar ik kwam boven. Om daar vervolgens uitgeteld op het tableau te gaan liggen. De laatste BIG van deze vakantie, ik ben letterlijk en figuurlijk uitgeteld met die BIG's.

uitgeteld bovenop het plateau.

De terugweg was zo nodig nog erger. Omdat het dus zo steil was ging je vanzelf erg hard, maar het wegdek en de steentjes maakten het er niet prettiger op. Ik ben nog nooit zo bang geweest op 'n afdaling. Normaal m'n favo, maar dit was 'm niet. 
Als 'n kind zo blij was ik toen we weer gewoon op de D909 met fijn glad asfalt kwamen. Het laatste stukje naar Bedarieux was 'n verademing. Zo'n afdaling met heerlijke bochten uit de categorie Zwieren & Zwaaien, dat was 't dan wel weer waard!

wel mooi uitzicht, dat dan weer wel !

De rest van de middag een beetje in de sferen van NL gebleven en op m'n eigen Sail bootje (cq. luchtbed) in het zwembad liggen dobberen.

Hmmmmm

Morgen een rustdag. Nou ja rust, dat woord komt niet echt voor in 3Ly's woordenboek. Ik ga maar weer luiken schuren denk ik.

Salut mes amis et à demain.

Vandaag stond er weer 'n beklimming van 'n BIG op het programma. En ik kan er kort over zijn..., Hij was écht BIG. Ik verdiep me nooit zo in wat ik ga doen, ik stap gewoon op m'n fietsje en ga gedwee in het wiel zitten van Ton. Onderweg vraag ik nog wel een keer welke berg we nu eigenlijk gaan doen, en zoiets als: " is 't nog ver, grote Smurf?".

de 1se col zit erop.

mooie vergezichten

daarginds moeten we zijn!

Ton wist mij te vertellen dat hij ongeveer 't zelfde was als die van maandag, ook zo'n 22 km en gemiddeld 5%. Wat hij dan weer niet gezien had aan het profiel was dat de weg ernaar toe inderdaad reuze meeviel, behalve de hitte, maar daar kon niemand wat aan doen... Maar de laatste 4 km waren moordend, met de nadruk op de laatste km. Constant tussen de 13 en 14% met een uitschieter naar 19!!!

het tableau met prachtig uitzicht

Bovenop het tableau

bovenop het tableau, goed uitzicht

leuke foto Ton, en PRACHTIGE fiets, hahahah

Boven was 't weer 'n soort lelijke kernraket basis, maar wel met prachtig uitzicht. De weg van en naar deze BIG had ook nog een behoorlijke klim en met temperaturen tot 39 graden beslist geen kinnesinne. Waarom deze col niet als BIG beschreven staat is mij een raadsel. Ik ga acuut een klacht indienen bij de BIG organisatie, hahaha.

Ton zat al een stukkie hoger....

Voor een gedetailleerd verslag van deze dag, zie het blog van Ton, ik ben te lui en te kapot van deze dag. Jullie moeten het vandaag met een fotoverslag doen :-)

Morgen nog even de BIG claimen die we maandag niet konden vinden en dan 2 dagen rust voor de grote dag van zondag.

Leuke plaatsnaam voor galgje

A demain.

ps: oja, de titel..., omdat ik vandaag ipv vliegen en muggen in het Balijbos zo'n 40 vlinders bijna in m'n mond heb gehad. Ik heb ze in alle kleuren en maten voorbij zien vliegen en als je dus niet goed uitkeek en iets te ver je mond open had, kon je ze gelijk inslikken :-)

Vandaag weer 'n rustdag genomen. Op m'n gemakje wakker geworden, nou ja gemakje. De muggen hebben me vannacht weer goed te grazen gehad en in de gauwigheid tel ik zo al 23 flinke bulten. En ze jeuken enorm!!!

Ontbijtje op het terras met uitzicht op de bergen en een strak blauwe lucht, hmmm wat is het leven toch slecht..... Wat (werk) mail afgehandeld, paar telefoontjes en hup met Lance de zon in. Af en toe dobberen op m'n luchtbedje in het zwembad, prima te doen allemaal.
Maar zo rond het middaguur begint de verveling toe te slaan. 3Ly is compleet Zen en er moet weer wat gebeuren. Mams weet altijd raad, die heeft wel 'n klusje of 10 op voorraad. Gekozen wordt voor het afschuren van 1 van de vele luiken die hier aan het huis hangen. De verf moet door het fantastische, warme, heerlijke zonnige klimaat ( ooo sorry, thuisblijvers, bij jullie is het nu herfst, ochhh wat vervelend, gna gna haha) regelmatig even opnieuw in de verf gezet. Maar eerst dus de oude laag eraf. Niet veel later zie ik eruit als de vrouwelijke versie van de Hulk, helemaal groen.



Tijdens dat schuren heb je dan tijd om je zonden weer eens te overdenken. Nou daar was ik zo klaar mee, dus maar weer eens toekomstplannen maken....
Onlangs heb ik een oproep gedaan op m'n blog of ik nu wél of niet weer mee zal gaan doen aan de AD6. Mijn dilemma ligt meer in het feit dat ik ervan overtuigd ben dat nieuwe mensen weer meer nieuwe kanalen kunnen aanboren voor sponsoring, dus voor geld. En daar is het toch feitelijk om te doen. Met andere woorden. Kan ik mezelf volgend jaar wel overtreffen?

Gisterochtend om 6 uur moesten mam en Theo al vroeg uit de veren om weer 'n chemootje te gaan halen voor Theo in het ziekenhuis in Toulouse. Een hele dag zijn ze er zoet mee en gelukkig heeft Theo er niet veel lichamelijke last van. Maar leuk is anders.
En gisteravond heb ik naar tv gekeken. En daar heb ik Basje weer gezien. Hoe hij vecht tegen kanker, moed blijft houden en doorvecht. En toen wist ik het ineens. Er zijn nog zoveel mensen die elke dag moeten vechten tegen deze ziekte, waarom zal ik dan stoppen ?? Is dat geld mijn enige blokkade ? Dan zit er dus maar 1 ding op. M'n stinkende best gaan doen om mezelf te overtreffen. En dat soort dingen besluit je dan tijdens een middagje luiken schuren in Zuid Frankrijk, hahaha.

Als ik goed geïnformeerd ben wil niemand uit mijn team van dit jaar nog 'n keer meedoen, dus ga ik een nieuw team formeren. En er zijn al wat gegadigden in de afgelopen weken, dus dat komt helemaal goed. Binnenkort meer hierover.

Morgen weer 'n fietsdag, a demain et bon nuit.

Vandaag stond een ritje naar een Challenge Big op het programma. Klimgeit Ton staat hier 75km verderop op de camping en hij kwam met z'n fietsje deze kant op. Rond 11 uur was hij er. Nog even op de Mac naar de route kijken en constateren dat we nóg 'n BIG kunnen scoren in de buurt van Bedarieux. Vol goede moed vertrekken we. De berg bij Bedarieux kunnen we niet vinden en ik moet zeggen dat ik voor 't eerst 'n beetje teleurgesteld was in Ton. Hij is een wandelende TomTom, weet altijd en overal de weg, helaas vandaag ging 't anders. Nou ja, die proberen we van de week dan nog maar 'n keer te vinden. Mag hij in de herkansing :-)





Daarna door naar ons uiteindelijke doel van vandaag, de Col de l'Espinouse. Een lekkere klim die in 't begin wat stijler is dan verwacht en de hitte doet mij ook geen goed. Dan maar de helm af bij zo'n klim. Bovenop de col gekomen lijkt het alsof we verdwaald zijn en op de Veluwe zijn aangekomen. End rijden voor de Ginkelse Heide :-) Een prachtig wijds uitzicht met paarse heide en heuvels. Maarrrrr ik kan weer 'n BIG bijschrijven in m'n rijtje.
En dan komt het leukste van de dag, waar je het eigenlijk allemaal voor doet, de afdaling. Heerlijkkkk, op de heenweg had ik al gezien dat we goed wegdek hadden dus alle remmen konden los. Ik nam het iets te letterlijk vrees ik, want ik gooide me in elke bocht en kreeg 'n waas voor m'n ogen. Tot 2x toe moest ik flink in de remmen met een beetje slippend achterwiel en 1x kwam ik buiten de bocht in het gras terecht...., toch maar iets rustiger dan....
Ik had Ton wel eens verteld waarom ik m'n motor had verkocht, en hij begreep nu ook waarom, hahaha.





Onderaan de berg kwamen we uit in het dorpje Lamalou-Les-Bains. Een knus gezellig dorpje. Maar wat een ellende zie je daar zeg. Er zitten thermale baden of zoiets en als je geen rolstoel, krukken, houten been, glazen oog, prothese aan je arm hebt of gewoon zwaar invalide bent, val je hier op. Mams en Theo zitten toevallig in de buurt en komen ook nog even naar het terrasje. Gezellig wat gedronken en toen weer terug naar huis, zo'n kleine 20 km. Ik weet niet wat er in m'n drankje zat, maar in de laatste 5km krijg ik sterk 't gevoel dat ik helemaal niet zo'n pleefiguur sla tussen die lui in Lamalou. Ik ben niet meer vooruit te branden, de koek is op!!
Thuisgekomen maar 'n frisse duik in het zwembad gevolgd door 'n warme douche en toen was ik weer helemaal 't vrouwtje!
Morgen weer 'n rustdag en woensdag de volgende BIG uitdaging. Het bevalt me prima zo, u hoort mij niet klagen!!

In mei 2009 was ik met Hans (teammaatje van de AD6 en Domenica) in het huis van mams in Mazamet. Als voorbereiding op de AD6 hebben we toen met onze MTB fietsen de berg achter haar huis opgefietst. Ik ben toen ongeveer 36x doodgegaan. Ik geloof nog net niet afgestapt, maar wel vreselijke kramp in m'n bil, en bovenbeen. Waarna ik daarna toch zeker 3 dagen als een oud wijf door 't huis heb gelopen....

Gisteren ging ik op herhaling. Nu met teammaatje Ton en m'n prachtige, heerlijke Cube. En wat is het dan fijn om te merken dat al dat fietsen van de afgelopen maanden niet voor niets is geweest. Ik reed 'm op als een zonnetje, had nergens last van. Hooguit van Ton, die bij me wegreed alsof ik stilstond....pfff.... Maar verder ging 't dus super. Beetje teleurgesteld was ik ook wel toen ik van Ton de cijfers doorkreeg van deze beklimming. In mijn dromen was het een flinke heftige puist, maar dat viel dus eigenlijk wel mee. Klim naar het Lac de Montagnès : 8,0 km en 435 hoogtemeters (5,4% gemiddeld). Een eitje dus!



Na even het prachtige meer te hebben bewonderd, foto's te hebben gemaakt, gingen we op naar de volgende klim. Eentje die ik daarna mag bijschrijven op m'n BIG lijstje! De Pic de Nore. Klim naar de Pic de Nore : 16,3 km en 735 hoogtemeters (gemiddeld 4,5%). Er moeten wel veel hoogte verschillen in deze klim hebben gezeten, want ik heb ook als max 17% op m'n teller staan.



Het was bere koud daar bovenop die berg, ik woei bijna uit m'n shirtje, dus snel naar beneden was 't beste besluit wat we namen. Voor een gedetailleerd verslag zie het blog van Ton.
Totaal gereden : 66km en 1360 hoogtemeters, en 2150 kcal.





Vandaag een dagje relaxen aan het zwembad, home alone, want mams en Theo zijn m'n nichtje naar het vliegveld brengen. Zo maar weer eens even Lance uit m'n bed halen en me met hem vermaken in het zonnetje :-)
Morgen staat er weer 'n BIG Challenge op m'n lijstje, wederom met Ton, wel zo gezellig als je toch bij elkaar in de buurt bent!

A demain.

ps: de rustdag is ook nodig i.v.m. mijn eerste beklimming op m'n Fizik zadel.... het voelt aan alsof ik net 'n zware bevalling met 10cm inknippen, cq uitscheuren achter de rug heb :-( En uiteraard heeft dit warhoofd haar oude comfortabele zadel niet bij zich....

Dit was het uitzicht vanuit mijn bed toen ik vanmorgen mijn ogen open deed......



En dit de rest van de dag.....



Verder ben ik niet gekomen. Een heerlijke relaxte dag. Beetje aan het zwembad liggen met Lance Armstrong, beetje slapen, beetje zwemmen, af en toe een happie en een drankje. Niks spannends dus, maar lekkahhhhh joh!!!
Het meest spannende wat ik heb meegemaakt is dat ik niet kon sms-en. Half uurtje met TMobile aan de phone gehangen en toen was 't opgelost. Toch zeker 2 uur stress en ontwenningsverschijnselen van gehad vandaag!! Overigens de tip was : kies een ander netwerk/provider en schakel de functie automatisch netwerk kiezen uit. Gouden tip wat mij betreft :-)

Morgen ga ik @Cab2wheels opzoeken op de camping en samen een stukkie fietsen. Wellicht dan wel spannende verhalen :-)

Au revoir et bon nuit.