3ly goes 6

Gisteravond ben ik weer teruggekomen in ons witte glibberige kikkerlandje. Ik vind dat persoonlijk wel leuk, die glibberige wegen. Even een beetje expres slippen, altijd leuk, als 't maar gecontroleerd gaat :-)

En dan kom je thuis in 'n koud en donker huis. Hondje nog uit logeren en dan is het tijd om de emoties van de afgelopen dagen even de ruimte te geven.

Het leek 'n soort van rollercoaster waarin we terecht zijn gekomen. Het ene moment heeft iedereen z'n leventje, het volgende moment staat dat van m'n moeder en Theo op z'n kop, je vliegt van verdriet over de diagnose, naar vreugde als Theo weer 'n dagje goed is doorgekomen, naar stilte als hij vermoeid en zwak een hele dag ligt te slapen en verzorgd moet worden als een kind, naar ontzag voor het verplegend personeel in zo'n mega ziekenhuis, naar kleine momentjes van geluk als ik even 't ziekenhuis ontglip met mams naar de heerlijke omgeving van Chateau Mauran van onze vrienden, familie Baan,



naar lol in het ziekenhuis met de Nintendo DS, wie doet 't het beste op de braintrainer, naar diep geraakt worden door het verdriet van Theo en mams...., naar moeilijke gesprekken over dood, begraven, cremeren, kwaliteit van leven, om daar vervolgens weer grapjes over te maken.
De 4 dagen ben ik goed doorgekomen, maar thuis gekomen merk je dat het je niet loslaat en energie vreet!

Als zoiets dan in je directe omgeving gebeurd, begrijp je de doelstellingen van de Alpe d'Huzes nog beter. Dat ze zich ook inzetten voor een leven na kanker en de omgeving van de kankerpatient...

Dit meegemaakt hebbende kan ik me dan ook totaal niet druk maken over het feit dat mijn koffer de afgelopen dagen hot was...
Op de heenweg mocht mijn toch best wel kleine koffertje (ik had m'n uiterste best gedaan om niet 8 outfits voor 4 dagen mee te nemen :-) niet in de handbagage. In Toulouse aangekomen zou hij de transportband opgaan. Al wat er kwam, niet mijn koffertje.. Wat bleek hij lag op een band voor doorvoer naar bestemmingen buiten EU... Gelukkig had ik 'm nog net op tijd. M'n laptop zat er ook in en wat zou ik zijn zonder deze zwarte kleine vriend...


"geen raar koffertje toch?! "

Op de terugweg mocht m'n koffertje ineens wél in de handbagage van meneer KLM. Maarrrr eerst wilde deze franse douanier wel even graag de hele inhoud van de koffer bekijken. Al snuffelend tussen m'n lingerie, boeken en overige kleding mocht ik dan, nadat ik me zelf ook half uit heb moeten kleden eindelijk door de douane.
In het vliegtuig (soort sardientje in blik formaat) met m'n puppy power het koffertje in luggage luik geduwd. Bij aankomst in A'dam zag ik al dat we met een transferbus naar het vliegveld gereden zouden worden. Vervolgens keek ik naar het luik boven mijn stoel en moest constateren dat m'n koffertje weg was... Don't panic, iedereen zit in die bus, dus de dief kan nooit ver weg zijn. Ik bleef uiterst koel, al zeg ik 't zelf, liep op de piloot en stewardes af die ons uit stonden te zwaaien bij de deur en vertelde m'n verhaal. Toen ik net klaar was met m'n story kwam er een meneer ( het hele vliegtuig zat overigens vol met meneren in 3delig pak... ) met rode wangen aanlopen... de dader van de koffer switch.
Gelukkig eind goed al goed.

Ik hoop dat we dat over een tijdje ook over Theo kunnen zeggen. Hij heeft beloofd om in Toulouse te vechten voor wat hij waard is en ik ga me weer voor de volle 100% inzetten om nog meer sponsors te krijgen.
Vanavond kan ik daar al weer mee beginnen. Ons kantoor is de producent van het Wereld KerstCircus in Carré. Vanavond hebben we première en het moet toch gek gaan als ik met m'n sexy outfit en Mona Lisa glimlach geen bobo zover kan krijgen om m'n sponsor te worden..... To be continued !!