3ly goes 6

Het zit er weer op, n weekend waar we lang naar uitgekeken hebben. En wéér heb ik door dat fietsen ontzettend leuke mensen ontmoet. Bij het verzamelen in de Viergang op vrijdagochtend om 8 uur ( voor de meesten, behalve voor Rob, die komt structureel te laat ...) bleek namelijk dat er buiten ons team ook nog wat Viergangers van het Kippenteam meegingen. Gezellig, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Helaas kon praatjesmaker Ruud niet mee. Die heeft onlangs bij een fietsaccidentje z'n sleutelbeen gebroken en heeft nu zoveel metaal in z'n schouder dat alle poortjes op Schiphol spontaan in de stress schieten. Afijn afscheid genomen en op naar Limburg.

Bij onze tussenstop in Weert blijkt al snel dat we de "dorpsgek" van Nootdorp bij ons hebben, Aadje van Leeuwen, alias de 20% kortings drogist. Binnen 10 minuten hadden we 't hele wegrestaurant weer op z'n kop, dat zou wat beloven voor het weekend....

Er stond en kort infiets rondje op het programma voor de vrijdag. Maar ik ken mijn pappenheimer Captain Jo inmiddels, ik had me al weer voorbereid op 'n monsterlijke tocht door het altijd vals platte Limburgse land. En ik kan je vertellen met Aad in je wiel wordt het alleen maar lastiger om al die heuveltjes op te komen. Het is niet na te vertellen, je had erbij moeten zijn ( zou ik zeker doen de volgende keer, ik kan het je aanraden!) maar Irene en ik bleven bijna in 'n lachstuip tijdens het fietsen.



Terug bij het hotel na 65km komt daar ineens onze Ruud met vriend Leon aanrijden. Schattig hè, ze misten ons nu al. Komen helemaal naar Limburg rijden om ons aan te moedigen, hartverwarmend.
De avond verliep verder bijzonder rumoerig en luidruchtig aan tafel. Je zal daar gezellig een weekendje in een beschaafd familiehotel geboekt hebben en zo'n zootje ongeregeld bij het diner kado krijgen.... Gelukkig zag ik de meneer op leeftijd van tafel 6 stiekem genieten van onze (ietwat/meer/minder/veel) dubbelzinnige gesprekken en wellicht hebben we 'm nog op 'n idee gebracht om z'n stoffige huwelijk wat op te krikken......
Na het eten moesten we met een paar man uiteraard nog even naar Valkenburg om de sfeer te proeven. Het was wellicht sportief gezien handiger geweest om vroeg naar bed te gaan, maar hey, je leeft maar 1 keer en die tour winnen dat kon ik wel op m'n buik schrijven, dus: GENIETEN.
Captain Jo plechtig beloofd dat de meisjes om klokslag 12 uur weer naar huis zouden komen.
Wat later bleek, het zou 'n weekend van wegopbrekingen worden, dus we waren ietssss later thuis.


Gelukkig was er niemand in ons team die de behoefte had om al om 7uur aan de start te staan, dus er kon rustig ontbeten worden. Die meneer van tafel 6 zag er bijzonder gelukkig uit, en zijn vrouw ook, hè fijn, zo'n stukje relatietherapie, Team de Viergang, je kan ze overal voor inschakelen!
Om half 10 stonden we geloof ik aan de start van de AGR en kon het feest beginnen. Gelukkig waren er al zo'n 12.000 fanatiekelingen gestart, zodat 't een ietsiepietsie rustiger was op ons parcours...., maar 't blijft een massaal gebeuren zo zou onze een beetje verlegen Aad herhaaldelijk mededelen. De klimmetjes waren zwaar, het gaat niet vanzelf met zo'n Cube. Het blijkt toch dat ik gewoon zelf moet trappen, net als bij m'n JJ. Maar ik vond 't gaaf, geweldig, super en ik had 't niet willen missen. De Keuterberg, door Ireen en mij omgedoopt in onvervalst Haagsch - De Klotenberg, was 1 berg te veel zeg maar. Daar hebben we alle 2 'n stukkie moeten lopen. Ik ging daar zoooo langzaam dat ik bang was dat de zwaartekracht me weldra naar het asfalt zou trekken, dus heb ik besloten om m'n voet uit het pedaal te trekken. Helaas werd daar ook net gefilmd. En da's dan weer jammer. Doe je inclusief van en naar 't hotel fietsen zo je best, en zetten ze DAT op de film :-) Maarrrr ik ben er trots op, ik heb 't toch maar gedaan, 185km fietsen.


En dan wacht er als beloning Un heuse gâhwe medailje. Blond detail... ik kwam er na een halve dag pas achter waar dat gat voor dient..., maar dat krijg je als non-alcoholica.




Op de terugrit naar 't hotel babbel je dan wat over de dag en krijg je vragen als : hoe gaat 't met de bips? Daar begrijp ik dan weer helemaal niets van... het hele weekend zijn de dubbelzinnige opmerkingen niet van de lucht en wordt al het vlees bij naam en toenaam benoemd. En dan hebben ze 't nu over m'n bips..... Bips, bips? Een dooie doos zul je bedoelen!! Mijn hemel ik wist niet dat 't bloed daar zo kan wegtrekken. Daar werkt geen uierzalf of ander wondermiddel uit Grootmoedershandboekvoordefietsendevrouw voor.




Na een lange terugreis, wederom door vele wegopbrekingen lig ik rond half 2 in m'n bedje. Het was de bedoeling om om 8 uur weer bij Tourclub Pijnacker te staan voor 100km uitfietsen..., maar Irene en ik kunnen 't niet opbrengen. M'n benen voelen aan als 'n pak zure yoghurt. We besluiten om 'n schattig lief klein rondje te fietsen. Gewoon voor de show, om even de benen te kietelen. Dat blijkt 'n wijs besluit. We hebben de mannen als 'n heuse ronde miss opgevangen bij de club en besluiten dit prachtige weekend met 'n brede glimlach op 't gezicht.
Ik heb al weer zin in 't volgende weekend, same place, same hotel en weer met 'n grote groep.

Mams bedankt voor alle aanmoedigingen vanuit La douce France en de excelsheet met m'n indrukwekkende opbeurende tussentijden, dat geeft burger 3Ly moed voor de AD6.
Johan, Rob, Hans, Ton, Richard, Edwin, Arjan, Aad, Dylan, Ruud, Leon, Ilona en Alpenzusje Ireentje, bedankt voor deze super gezellige dagen.

Annelies en Arno, onwijs bedankt voor 't opvangen van m'n wijfie, ik heb geen seconde zorgen gehad over haar welzijn, thxxxxx.